Waterlandse Crosskampioenschappen 2012
En dit weekend was het dan zover, het weekend waar we zo lang naar verlangd en zo naar hebben uitgekeken, het weekend van de Waterlandse Crosskampioenschappen! Lydia Brouwer was speciaal voor deze gelegenheid naar de kapper geweest en had daar zaterdag, die eerste ochtend van de Crosskampioenschappen, uren doorgebracht en… het resultaat mocht er zijn. Het haar was kunstig en ingenieus opgestoken en met gouddraden versierd. Lydia zou namelijk de inschrijvingen doen en wilde natuurlijk een goede indruk, niet alleen van haarzelf, maar ook van onze bloeiende vereniging achterlaten bij al die toegestroomde atleten uit Monnickendam en de wijde omtrek!
Zaterdag om 11 uur werd onder de bezielende leiding van spreekstalmeester Hans het ‘start 1,2,3’ gegeven door Chiel en daar gingen we van start! Ik heb ontzettend hard gerend die eerste 700 meter en kwam van de twee vrouwen die meededen als eerste over de finish in een tijd van 3.04 minuten.
De tweede afstand die door de senioren en ouder werd gelopen was 4900 meter! Dat zijn 7 rondjes crossbaan. Lekker door de zandbak, de ome Corlaan op over de boomstammen springen, heuveltje op en heuveltje af, over het bospad langs de waterpartij, weer boomstammen om na enig bochtenwerk weer op het veld te belanden en dit 7 ronden lang. Gelukkig werden we aangemoedigd door veel publiek en vooral door Hans, die maar moeite had om alles in goede banen te leiden en de crossbaan vrij te houden! Het was voor sommige een spannende strijd, die de volgende dag zou worden voortgezet op het Hemmeland.
Zondagmorgen, bitterkoud en nat. Daar kwam gelukkig de wedstrijdleiding en in het kielzog kwamen de supporters mee. De strijd om de bekers kon worden voortgezet. Er waren nu meer vrouwen, namelijk 3 en twee daarvan waren weer anderen dan de dag ervoor. Nu waren Petra en Marinka van de partij, terwijl gisteren de strijd met Saskia was aangebonden. Jong, oud, man vrouw, we gingen allen wederom na het enthousiaste 1,2,3 van Chiel van start! Blubber, glibber, kruipen en sluipen door bosjes om niet een geheel nat pak te halen én een onverwachte handicap van een enorme grote hond, die ons allemaal heeft lastig gevallen, door tegen ons aan te springen, staande te houden, te grommen etc. De baas vond dat het Hemmeland hier openstond voor loslopende honden en zij voelde geen enkele behoefte om haar hond bij zich of tot de orde te roepen. Vooral voor de jongste onder ons, was dat toch wel een heel erg nare ervaring! Just leidde ons soepel om het keerpunt en Hans had nu de megafoon meegenomen om ons aan te moedigen. Ondanks de hondicap werden er toch mooie tijden neergezet.
Verontwaardigd over de hond en voldaan na deze prestatie liepen of fietsten we welgemoed naar ons eigen honk. De laatste wedstrijd, de 7000 meter stond op het programma. Dit keer 10 keer de crossbaan. Lopen alsof je er geen genoeg van kan krijgen. Zo mooi en heerlijk loopt dat baantje dat je telkens denkt ‘nog een keer’! Het was mijn eer te na, ik wilde ook deze afstand als eerste van de vrouwen binnenkomen, anders had ik geen beker verdiend, vond ik zelf.
Het is gelukt!
En lieve beste organisatoren en dan vooral Hans, Chiel en Lydia, heel erg bedankt voor de goede organisatie!
Annemieke Knuwer
